روزگار دلم گرفته شادی بیار . . .

امروز باید یه روز بیست باشه بیست بیست

اما نتونستم یه روز بیست برای خودم بسازم

ولی تو یه روز بیست بساز بیست بیست

نمیدونم من هر چی تلاش میکنم امروزم رو بیست بسازم نمیشه

روز قشنگی رو شروع کردم با یه لبخند زیبا روی لبهام

اما یهو خنده از لبانم رفت خداکنه زود برگرده

و نگاهم گم شد در ناباوری ها . . .

خیلی دلم گرفته از خیلی چیزها ٬

ناراحتم

از همه دوری ها از همه بی مهری ها

چرا یه همدل واقعی پیدا نمیشه

چرا یه دوست مهربون پیدا نمیشه

چرا زندگیها همه مون رو تنها کرده

چرا خودمونو گول میزنیم

چرا عمر خودمون رو بیهوده تلف میکنیم

چرا نمیخوایم قبول کنیم بابا جون زندگی خیلی شیرینه خیلی لذت بخشه

چرا ما آدما خرابش میکنیم

چرا دل میشکنیم

چرا دل میسوزونیم

دیگه مرام و معرفت مرده

دیگه تو این شهر آدما همدیگرو گم میکنن نمیشناسن بهمدیگه پشت میکنن

دیگه صفا از شهرمون رفته خیلی وقته که خودشو باخته دیده دیگه این

 آدما اونای نیستن که روزی واسه هم می مردن و وجودشون پر بود از

 لطف و صفا پر بودن از محبت پر بودن از صمیمت

صفا رفته صفا خیلی وقته که رفته

یه شهر ماشینی مونده با آدمای آهنی

ثانیه ها ساعت ها روزها هفته ها ماه ها سالها میگذرد

اما . . .

همه خوابند

اما  . . .

وقت بیداری  همه پشمان

پشیمان از فرصتهای از دست رفته

پشیمان از لحظاتی که هرگز بر نمی گرده

پشیمان از رفتارها

                            پشیمان از گذشته ها . . .

به امید روزی که آدما تا زنده هستند و نفس

میکشند بیدار شوند و کاری نکنن که افسوس

گذشته رو بخورند . گذشته برنگشته . . .

دعا کنید خدای مهربون عاقبت همه ی ما رو ختم به خیر کنه

                                                        آمین یا رب العالمین